Przejdź do głównej zawartości

Stacja nadawcza - Kazimierz Dolny

Obraz
Autor:


Ufff...


Pakowanie zajęło nam pół dnia, Matyl zmęczony już, bo pora drzemki mijała na upychaniu toreb, zrobiła nam awanturę w starym stylu, ale w końcu daliśmy radę. Dziewczęta zgodnie usnęły na jakąs godzinę, a potem już było z górki.


Dojechaliśmy!


I jesteśmy sobie w niesamowicie urokliwym miejscu pod Kazimierzem, gdzie cisza, spokój, pola, lasy i wąwozy jeno. Dla dziewcząt jest mini placyk zabaw, jest domek na drzewie, są maliny prosto z krzaka i stado kotków. Obie zachwycone.


Nie będę się rozpisywać, bo idziemy z Andim rozkoszować się ciszą i przyrodą w towarzystwie kieliszka wina.


To jeszcze dowodowa fotka z hamaka :)
I jedno z wczoraj

Komentarze

  1. pinezka11 września 2009 00:03

    Uwielbiam jak sa nowe footki:)Tak milo popatrzec na te sliczne buzki:)Upajajcie sie lonem natury i wypoczywajcie:)Udanego wypadu.Mam nadzieje ze pogoda sprzyja,bo nawet na Zielonej Wyspie sie poprawilo i nam dostalo sie troche sloneczka:)Pozdrawiam cieplutko:)Buziak dla Lenki:)

    OdpowiedzUsuń
  2. libra11 września 2009 12:55

    No i pięknie. Też lubię fotki tutaj oglądać:)Dziewczynki bardzo podobne wizualnie do siebie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy11 września 2009 14:11

    obie dziewczynki jak malinki :) piękne!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Autor:
Bardzo dawno mnie tu nie było... Ale ponieważ wczoraj stuknęła nam 12 rocznica od diagnozy, a chwilę wcześniej Lena skończyła 16 lat, to chyba dobry moment, żeby się tu wreszcie pokazać :). Szczególnie, że wciąż dostajemy powiadomienia o nowych komentarzach pod naszymi starymi postami. Wciąż gdzieś tam na szpitalnych oddziałach toczy się walka na śmierć i życie i kolejne rodziny przeżywają dramat. Wiele z wiadomosci które otrzymujemy mówi o tym jak wielkim wsparciem dla rodziców chorych dzieci jest (wciąż!) nasz blog. I jak bardzo nasza historia podnosi ich na duchu. A więc spieszę z krótką informacją co u nas :): Najpierw najważniejsze - Lena jest absolutnie zdrowa.  Wyrosła na super mądrą, niezależną w poglądach młodą osobę.  Jest w drugiej klasie liceum - niestety, jak teraz wszyscy, na online.  Dalej jeździ na nartach (choć tej zimy średnio to wyszło), aktualnie w planach na przyszłą zimę ma zostanie pomocnikiem instruktora. Jesteśmy z niej super dumni. Wrzaskun wciąż jest lekko wr
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Znowu lekka kołomyja

Autor:
Matyl jednak trochę gorączkuje. W nocy miała 38, rano ciut niżej, ale oczy błyszczące - dziwne. Postanowiliśmy skonsultować ją u lekarza, bo nie podoba nam się ta ciągnąca infekcja i nawracające gorączki. Chyba przeszliśmy z kategorii Życiowy Luzak do kategorii Panikujący Rodzic. Niestety. Jak bardzo jesteśmy Panikujący niech zobrazuje fakt, że odwiedziliśmy z Matylem dwóch lekarzy dzisiaj :) Tak na wszelki wypadek. Stres to nasz codzienny towarzysz i każdy fajny dzień "normalnej" życiowej nudy jest dniem wyczekiwania na cios. Słabo się żyje w takim świecie, ale cóż - ciągle czekamy, ze kiedyś nam przejdzie... :/. Ale ad meritum... Niby u Matyla nic się nie dzieje. Może to zęby? Gdzieś tam idzie piątka - podobno. Uszy w porządku, gardło lekko rozpulchnione... Mamy czekać i ewentualnie za dwa dni robić morfologię, gdyby sytuacja nie uległa zmianie. A Lena dziś także "zaliczyła" lekarza, ale planowo, w szpitalu. Przepłukaliśmy Broviac, pobraliśmy krew. Wyniki znowu św
9 komentarzy
Czytaj więcej

Jestem małym Jezusem!

Autor:
Oświadczyła mi dziś Matylda przytulając się. Cóż, jak widać pasja religijna naszej młodszej pociechy nie słabnie. Drżyjcie mury kościelne - nadchodzi Wrzaskun! Ale nie o tym chciałam dzisiaj... Jak wiecie od prawie 10 miesięcy, co wieczór (z małymi wyjątkami) siadamy przed kompem by pisać o Lence i naszej rodzinie. Część z Was jest z nami od początku, część dołączyła w trakcie, a niektórzy, zapewne, zatknęli się z nami po raz pierwszy przy okazji konkursu na Blog Roku. I to teraz dla Was, drodzy czytelnicy, jest ten post :) Po co piszemy ten blog? Zaczęło się od tego, że na początku nie dawaliśmy rady odbierać tych wszystkich telefonów i odpowiadać na pytania: - "Jak Lenka?" - "Co się dzieje?" Nie mieliśmy siły powtarzać wszystkim od początku, że Lenka jest chora, że ma białaczkę... I zaraz w kolejnym zdaniu, że rokowania sa dobre i wierzymy, że da radę... Nie dawaliśmy rady konfrontować się z czyimiś łzami, po drugiej stronie słuchawki. No i ta chęć pomocy, która p
2 komentarze
Czytaj więcej