Przejdź do głównej zawartości

Mamy Broviaca!

Obraz
Autor:
Operacja poszła sprawnie i pacjentka już dopomina się o jedzenie, choć jeszcze przez chwilę nie wolno. Przeżyła już wymianę opatrunku, troszkę popłakała przy odklejaniu plasterka (okropnie wredna bestia była) i oby tak dalej.
Teraz z klatki piersiowej Lenki wychodzi kabelek, którym będzie miała podawane leki, a także pobieraną krew. Będzie nosiła na szyi specjalną torebkę, w której będziemy chować kabelek, żeby nam się nie pałętał.
I tak do końca leczenia...

Komentarze

  1. Anonimowy15 kwietnia 2009 12:16

    dobre wiesci! cieszymy sie bardzo, nadal zaciskamy kciuki i calujemy WAS mocno!!!! Magda i Jagusia

    OdpowiedzUsuń
  2. Tomulka15 kwietnia 2009 12:32

    Uff, Lena jesteś strasznie dzielna - trzymajcie sie Kochani.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy15 kwietnia 2009 13:05

    Dzielna dziewczyna!!

    Całujemy baaaarrrdzo mocno!!!

    Maja z Leonem i mamą

    OdpowiedzUsuń
  4. playwithfashion15 kwietnia 2009 13:19

    Wszystkie w Aliganzie ściskamy mocno kciuki:)
    Ewa

    OdpowiedzUsuń
  5. fashioneria15 kwietnia 2009 13:30

    Ja również trzymam bardzo bardzo mocno kciuki i postaram się jak najszybciej pomóc!!!!!

    Asia

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy15 kwietnia 2009 15:22

    trzymamy kciuki mocno Lenko!

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy15 kwietnia 2009 16:49

    Witajcie my również trzymamy za Was kciuki. Lenak jesteś bardzo dzielną dziewczynką i wierzę, ze szybko wróci do zdrowia.
    Czy aby pomóc Lence można oddać krew ale w Poznaniu? Gosia

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Autor:
Bardzo dawno mnie tu nie było... Ale ponieważ wczoraj stuknęła nam 12 rocznica od diagnozy, a chwilę wcześniej Lena skończyła 16 lat, to chyba dobry moment, żeby się tu wreszcie pokazać :). Szczególnie, że wciąż dostajemy powiadomienia o nowych komentarzach pod naszymi starymi postami. Wciąż gdzieś tam na szpitalnych oddziałach toczy się walka na śmierć i życie i kolejne rodziny przeżywają dramat. Wiele z wiadomosci które otrzymujemy mówi o tym jak wielkim wsparciem dla rodziców chorych dzieci jest (wciąż!) nasz blog. I jak bardzo nasza historia podnosi ich na duchu. A więc spieszę z krótką informacją co u nas :): Najpierw najważniejsze - Lena jest absolutnie zdrowa.  Wyrosła na super mądrą, niezależną w poglądach młodą osobę.  Jest w drugiej klasie liceum - niestety, jak teraz wszyscy, na online.  Dalej jeździ na nartach (choć tej zimy średnio to wyszło), aktualnie w planach na przyszłą zimę ma zostanie pomocnikiem instruktora. Jesteśmy z niej super dumni. Wrzaskun wciąż jest lekko wr
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Znowu lekka kołomyja

Autor:
Matyl jednak trochę gorączkuje. W nocy miała 38, rano ciut niżej, ale oczy błyszczące - dziwne. Postanowiliśmy skonsultować ją u lekarza, bo nie podoba nam się ta ciągnąca infekcja i nawracające gorączki. Chyba przeszliśmy z kategorii Życiowy Luzak do kategorii Panikujący Rodzic. Niestety. Jak bardzo jesteśmy Panikujący niech zobrazuje fakt, że odwiedziliśmy z Matylem dwóch lekarzy dzisiaj :) Tak na wszelki wypadek. Stres to nasz codzienny towarzysz i każdy fajny dzień "normalnej" życiowej nudy jest dniem wyczekiwania na cios. Słabo się żyje w takim świecie, ale cóż - ciągle czekamy, ze kiedyś nam przejdzie... :/. Ale ad meritum... Niby u Matyla nic się nie dzieje. Może to zęby? Gdzieś tam idzie piątka - podobno. Uszy w porządku, gardło lekko rozpulchnione... Mamy czekać i ewentualnie za dwa dni robić morfologię, gdyby sytuacja nie uległa zmianie. A Lena dziś także "zaliczyła" lekarza, ale planowo, w szpitalu. Przepłukaliśmy Broviac, pobraliśmy krew. Wyniki znowu św
9 komentarzy
Czytaj więcej

Jestem małym Jezusem!

Autor:
Oświadczyła mi dziś Matylda przytulając się. Cóż, jak widać pasja religijna naszej młodszej pociechy nie słabnie. Drżyjcie mury kościelne - nadchodzi Wrzaskun! Ale nie o tym chciałam dzisiaj... Jak wiecie od prawie 10 miesięcy, co wieczór (z małymi wyjątkami) siadamy przed kompem by pisać o Lence i naszej rodzinie. Część z Was jest z nami od początku, część dołączyła w trakcie, a niektórzy, zapewne, zatknęli się z nami po raz pierwszy przy okazji konkursu na Blog Roku. I to teraz dla Was, drodzy czytelnicy, jest ten post :) Po co piszemy ten blog? Zaczęło się od tego, że na początku nie dawaliśmy rady odbierać tych wszystkich telefonów i odpowiadać na pytania: - "Jak Lenka?" - "Co się dzieje?" Nie mieliśmy siły powtarzać wszystkim od początku, że Lenka jest chora, że ma białaczkę... I zaraz w kolejnym zdaniu, że rokowania sa dobre i wierzymy, że da radę... Nie dawaliśmy rady konfrontować się z czyimiś łzami, po drugiej stronie słuchawki. No i ta chęć pomocy, która p
2 komentarze
Czytaj więcej