Przejdź do głównej zawartości

Road to Hel :)

Obraz
Autor:
Jutro ruszamy po dziewczęta.

Babcia donosi, że urlop uroczy. Pogoda dopisuje (poprosimy jeszcze chwilkę!), dziewczyny szaleją...

My tymczasem odpoczęliśmy bez pociech. Połaziliśmy po mieście: wreszcie choć trochę nadrobiliśmy braki kinowe, zjedliśmy kolację w restauracji wieczorem - przepyszną, pospotykaliśmy się ze znajomymi... Ach, jak miło!

Nasze życie powolutku zaczyna przypominać to dawne, sprzed choroby Leny... Aż boję się pisać...

Siostry zapisane do przedszkola, pozbyliśmy się wózka... Nie mamy już maluszków w domu...
Eh...

Jutro na Hel - wracamy w poniedziałek.

Life goes on :)

Komentarze

  1. Anonimowy12 sierpnia 2010 21:26

    a my pozbyliśmy się portu ,ale fajnie...hura,buziaczki

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy13 sierpnia 2010 08:16

    No to trzymamy kciuki żeby było już tylko z górki. Towarki

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy13 sierpnia 2010 14:37

    Tylko tak dalej :)
    Pozdrawiam Was gorąco-Sonia

    OdpowiedzUsuń
  4. libra13 sierpnia 2010 18:07

    Fajnie czytać Was takich wyluzowanych:)
    A jeśli brakuje Wam w domu maluszków to przecież są na to sposoby nie?:)

    OdpowiedzUsuń
  5. yoaha14 sierpnia 2010 22:25

    fajnie :)

    OdpowiedzUsuń
  6. pinezka15 sierpnia 2010 12:16

    Super!Tak trzymac:)Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  7. Mamma Arrabiata15 sierpnia 2010 21:50

    No proszę, ile pozytywnej energii ;-)))
    Niestety z doświadczenia wiem, że Road to Hel jest jak ROAD TO HELL... szczególnie na odcinku od obwodnicy... ech... super, że u Was tak dobrze jest! pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Autor:
Bardzo dawno mnie tu nie było... Ale ponieważ wczoraj stuknęła nam 12 rocznica od diagnozy, a chwilę wcześniej Lena skończyła 16 lat, to chyba dobry moment, żeby się tu wreszcie pokazać :). Szczególnie, że wciąż dostajemy powiadomienia o nowych komentarzach pod naszymi starymi postami. Wciąż gdzieś tam na szpitalnych oddziałach toczy się walka na śmierć i życie i kolejne rodziny przeżywają dramat. Wiele z wiadomosci które otrzymujemy mówi o tym jak wielkim wsparciem dla rodziców chorych dzieci jest (wciąż!) nasz blog. I jak bardzo nasza historia podnosi ich na duchu. A więc spieszę z krótką informacją co u nas :): Najpierw najważniejsze - Lena jest absolutnie zdrowa.  Wyrosła na super mądrą, niezależną w poglądach młodą osobę.  Jest w drugiej klasie liceum - niestety, jak teraz wszyscy, na online.  Dalej jeździ na nartach (choć tej zimy średnio to wyszło), aktualnie w planach na przyszłą zimę ma zostanie pomocnikiem instruktora. Jesteśmy z niej super dumni. Wrzaskun wciąż jest lekko wr
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Znowu lekka kołomyja

Autor:
Matyl jednak trochę gorączkuje. W nocy miała 38, rano ciut niżej, ale oczy błyszczące - dziwne. Postanowiliśmy skonsultować ją u lekarza, bo nie podoba nam się ta ciągnąca infekcja i nawracające gorączki. Chyba przeszliśmy z kategorii Życiowy Luzak do kategorii Panikujący Rodzic. Niestety. Jak bardzo jesteśmy Panikujący niech zobrazuje fakt, że odwiedziliśmy z Matylem dwóch lekarzy dzisiaj :) Tak na wszelki wypadek. Stres to nasz codzienny towarzysz i każdy fajny dzień "normalnej" życiowej nudy jest dniem wyczekiwania na cios. Słabo się żyje w takim świecie, ale cóż - ciągle czekamy, ze kiedyś nam przejdzie... :/. Ale ad meritum... Niby u Matyla nic się nie dzieje. Może to zęby? Gdzieś tam idzie piątka - podobno. Uszy w porządku, gardło lekko rozpulchnione... Mamy czekać i ewentualnie za dwa dni robić morfologię, gdyby sytuacja nie uległa zmianie. A Lena dziś także "zaliczyła" lekarza, ale planowo, w szpitalu. Przepłukaliśmy Broviac, pobraliśmy krew. Wyniki znowu św
9 komentarzy
Czytaj więcej

Jestem małym Jezusem!

Autor:
Oświadczyła mi dziś Matylda przytulając się. Cóż, jak widać pasja religijna naszej młodszej pociechy nie słabnie. Drżyjcie mury kościelne - nadchodzi Wrzaskun! Ale nie o tym chciałam dzisiaj... Jak wiecie od prawie 10 miesięcy, co wieczór (z małymi wyjątkami) siadamy przed kompem by pisać o Lence i naszej rodzinie. Część z Was jest z nami od początku, część dołączyła w trakcie, a niektórzy, zapewne, zatknęli się z nami po raz pierwszy przy okazji konkursu na Blog Roku. I to teraz dla Was, drodzy czytelnicy, jest ten post :) Po co piszemy ten blog? Zaczęło się od tego, że na początku nie dawaliśmy rady odbierać tych wszystkich telefonów i odpowiadać na pytania: - "Jak Lenka?" - "Co się dzieje?" Nie mieliśmy siły powtarzać wszystkim od początku, że Lenka jest chora, że ma białaczkę... I zaraz w kolejnym zdaniu, że rokowania sa dobre i wierzymy, że da radę... Nie dawaliśmy rady konfrontować się z czyimiś łzami, po drugiej stronie słuchawki. No i ta chęć pomocy, która p
2 komentarze
Czytaj więcej