Sanatorium dla kaszlaków

Nie chcę napisać dla gruźlików, bo to obraźliwe dla ludzi cierpiących na tę chorobę ale niestety tak mniej więcej wygląda (a raczej rozbrzmiewa) nasz dom w dniu dzisiejszym. Pourlopowa sielanka i delektowanie się szczęściem wypoczynku nie trwały długo. Lena ma zapchany nos, kicha i pokasłuje (co prawda odkasłując) już od miesiąca. Biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek śladów niepokojącego rozwoju sytuacji, ukuliśmy nawet na tę okoliczność dość karkołomną hipotezę, że to nieszkodliwy efekt uboczny chemioterapii. Niestety, jeszcze w górach kasłać i to w najgorszy sposób (suche dudnienie) i kichać zaczęła Matylda. Ostatniego dnia, Honeyuś zaczęła przebąkiwać, że coś ją drapie i dusi. Wczoraj ja zacząłem odczuwać niepokojące szemranie w płuco-oskrzelo-gardle. A dzisiaj już niestety Lena pełną piersią i pełną parą odgrywa rolę wiodącego instrumentu kaszląco-dudniąco-trzeszczącego (sprawia wrażenie jakby miała wykasłać jelito górne), a co jakiś czas (niestety częściej niż rzadziej) pobrzmiewa zdecydowane uderzenie instrumentu towarzyszącego – czyli Matyldy. Coś okropnego. Lena w przedziale 18:30 – 20:30 kasłała prawie non-stop. Teraz na szczęście zasnęła i odruch kaszlu ustał. Na szczęście, bo nie wyobrażam sobie jak mogłaby zasnąć, rozrywana takimi wstrząsami. Straszenie się niepokoję. Oczywiście dla lekkiego uspokojenia (albo raczej na potrzeby hurra-optymistycznego zakłamywania rzeczywistości) można jak zwykle ukuć sobie kolejną karkołomną tezę, że to efekt zderzenia z warszawskim zasyfionym spalinami i wysuszonym kaloryferami powietrzem, po tygodniu pobytu w okolicach miodem i mlekiem (a właściwie czystym tlenem) płynących. Jutro idziemy do szpitala na kontrolną morfologię. Nasz Doktor nas (rodziców) zaciągnie na oddział chirurgii i zarżnie tępym skalpelem za to do jakiego stanu doprowadziliśmy Lenę. A tak nas uprzedzał/zniechęcał/upominał … żebyśmy mu Leny nie „zepsuli”. A my co? Po tygodniu oddajemy kaszlące, zaglucone i posiniaczone (bo zapomniałem napisać, że efektem tygodniowego stanu nadeneergetycznej eksplozji biegowo-skokowej jest sieć szczelnie pokrywających skórę kończyn dolnych siniaków) dziecko. Gdyby nie to, że już jako tako rozróżniamy normalnego siniaka od siniaka wybroczynowgo, to już dawno byśmy z nią siedzieli na oddziale podejrzewając, że ma 5 tys. płytek. A ona po prostu i najzwyczajniej jest okrutnie poobijana.

Generalnie, to obraz nędzy i rozpaczy. Dobrze, że to nie ja tylko Honeyuś jutro idzie z Leną do szpitala i nie ja będę musiał tłumaczyć się i świecić oczami. To spotkanie nie będzie należało do najprzyjemniejszych.

Biorąc jednakże pod uwagę fakt, że baaaaardzo potrzebujemy nowej porcji pozytywnych fluidów, energii, elementarnych cząstek wszelkiego wszystkiego podnoszącego poziom zdrowotności wszelkimi dostępnymi, mniej lub bardziej mistycznymi, metodami, tudzież niniejszym wzywam Was, o wszyscy życzliwi, do wykonania wielkiego spontanicznego i symultanicznego chuchu energetycznego w stronę naszej kochanej córki – CHUUUUUUCH!!!