Kociołek i inne historie

Dzisiaj niedziela, więc jest przyczynek do opowieści o pewnej, zadziwiającej nas (ale być może dość często spotykanej wśród 2-latków?), fascynacji naszej młodszej córki. Otóż, Matylda została opętana (może to niewłaściwe użyte słowo w tym kontekście?:) miłością do kościołów (w jej slangu zwanymi tytułowymi „kociołkami”). Jest to zapewne efekt kilku wizyt z dziadkami w kościele, bo nie ma ku temu okazji z nami w naszej ateistycznej rodzinie. W każdym razie od czasu tych wizyt, Matylda każdy napotykany zabytkowy budynek posiadający choć jedną wieżyczkę nazywa kociołkiem i natychmiast wzywa do jego odwiedzenia („pójdziemy o kociołka?”). Kilka razy ulegliśmy jej namowom i za każdym razem przed naszymi oczami rozgrywał się akt najczystszego religijnego uwielbienia – dziecko z szeroko otwartymi oczami rozgląda się po wnętrzu, wsłuchuje się z zachwytem w dźwięk organów, po czym ni stąd ni zowąd, klęka na kamiennej podłogę zadając jednocześnie pytanie „Moziem na kolanka?” Obrazu jej „religijnego fanatyzmu” i dewocjonalnego zachwytu dopełnia kontemplowanie wszystkich przydrożnych Jezusów, Maryjek i innych świętych, których Matylda nazywa „boziami”. Niesamowite! Dziadkowie na pewno są wniebowzięci (widząc w Matyldzie jedyną nadzieję na zakrzewienie w tej rodzinie wiary), my rodzice lekko skonsternowani, ale jednocześnie ubawieni po pachy, Lena obserwuje tę fascynację siostry z lekkim zdziwieniem. Wczoraj byliśmy na wycieczce w parku pałacowym w Wilanowie i zanim wytłumaczyliśmy Matyldzie, że to jednak jest miejsce gdzie mieszkały królewny i księżniczki, że to pałac, widzieliśmy w oczach Matyldy autentyczny wyraz porażenia perspektywą odwiedzenia tak wielkiego „kociołka”
Wczoraj nie napisaliśmy posta, niektórzy pewnie wiedzą dlaczego – wybraliśmy się na mały balecik urodzinowy – Sylka, jeszcze raz dziękujemy – więc wieczorem nie było czasu, rano nie było absolutnie mocy psycho-mentalnych aby to nadrobić (stan porannego warzywa w pełnym rozkwicie) potem tradycyjny kociokwik i dopiero teraz.
Jutro idziemy z Leną do szpitala na badania kontrolne, których wyniki zadecyduje o starcie kolejnego bloku leczenia (raczej nie zakładamy innego scenariusza, bo wyniki krwi Leny powinny przez cały czas się poprawiać, w końcu już ponad 2 tygodnie nie bierze chemii). Na początek light – doustne tablety – sterydy łącznie przez 21 dni, a 8-go dnia wchodzi już bomba chemiczna składająca się jednocześnie z trzech ładunków – 3 przyjaciółki : Vinkrystyna, Doksorubicyna i L-Asparaginaza – prawie jak imiona 3 księżniczek z bajek dla dzieci. Miejmy nadzieję, że z naszym dzieckiem obejdą się łagodnie, jak przystało na miłe, Barbie-look, księżniczki w różowych sukienkach. No ale na razie się jeszcze nie spinamy, jutro Lena odwiedzi swoje ulubione pielęgniarki i lekarzy, podda się swoim ulubionym zabiegom – czysta przyjemność.

Mama, Lena a w tle przeogromny kociołek:)

A co?! Ja też się mogę tu wdrapać

Synchroniczne picie płynów (matka pływała synchronicznie, może coś w tym jest?)

Ice cream, you scream, we scream .....