Przejdź do głównej zawartości

Dzień bez posta...

Autor:
.... to niewybaczlne, a wręcz wysoce niestosowne ale commando-squad Błasiako-Wiatrów nie dało wczoraj rady. Po 4 godzinach podróży WAW-KIElce (tak długo nie jechałem chyba nigdy w życiu ale po drodze tyle się buduje, że za 1-2 lata podróż będzie trwać 1,5 godz. piękną, równą, prawie autostradą, gbyby tylko nie ten beznadziejny Radom - przepraszam Radiomiaków - Ci jakoś nie mogli zaplanować obwodnicy), dojechałem po 21:00 i jakoś tak nie było powera na post. Ale genralnie na działce wszystko w najlepszym porządku, Lena nieustająco w doskonałej formie, dziewczyny kontynuują having fun, słońce full (dzisiaj niestety już lipa - chmury i deszcz), dialogi na cztery nogi, Matylda śpiewa non-stop "Na jagody", etc.
Słabo z weną, więc kończę. Napiszemy cos obszerniejszego wieczorem. Podobno będą fotki!!

Komentarze

  1. pinezka29 sierpnia 2009 19:49

    Wybaczalne!Doskonale wszyscy zrozumieja:)No wiec czekamy na posta i fotki:)Buziak dla LENKI:)

    OdpowiedzUsuń
  2. neti8730 sierpnia 2009 11:42

    Andy, a próbowałeś jechać katowicką do Rawy Mazowieckiej, potem w lewo na Opoczno i dalej na Kiele (myśmy jechali w ten sposób do Krakowa, z tym że skręcaliśmy na Jędrzejów i potem na Kraków, bo docelowo Kraków właśnie nas interesował). Trasa nam się bardzo podobała, jazda dużo lepsza niż popularną trasą krakowską. Może i na Kielce by się sprawdziła? Podpowiadają mi tu różni kierowcy, że tak się da.
    Dobrego i szybkiego powrotu! Buziaki dla Lenki i Matylki!
    aneta.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Autor:
Bardzo dawno mnie tu nie było... Ale ponieważ wczoraj stuknęła nam 12 rocznica od diagnozy, a chwilę wcześniej Lena skończyła 16 lat, to chyba dobry moment, żeby się tu wreszcie pokazać :). Szczególnie, że wciąż dostajemy powiadomienia o nowych komentarzach pod naszymi starymi postami. Wciąż gdzieś tam na szpitalnych oddziałach toczy się walka na śmierć i życie i kolejne rodziny przeżywają dramat. Wiele z wiadomosci które otrzymujemy mówi o tym jak wielkim wsparciem dla rodziców chorych dzieci jest (wciąż!) nasz blog. I jak bardzo nasza historia podnosi ich na duchu. A więc spieszę z krótką informacją co u nas :): Najpierw najważniejsze - Lena jest absolutnie zdrowa.  Wyrosła na super mądrą, niezależną w poglądach młodą osobę.  Jest w drugiej klasie liceum - niestety, jak teraz wszyscy, na online.  Dalej jeździ na nartach (choć tej zimy średnio to wyszło), aktualnie w planach na przyszłą zimę ma zostanie pomocnikiem instruktora. Jesteśmy z niej super dumni. Wrzaskun wciąż jest lekko wr
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Znowu lekka kołomyja

Autor:
Matyl jednak trochę gorączkuje. W nocy miała 38, rano ciut niżej, ale oczy błyszczące - dziwne. Postanowiliśmy skonsultować ją u lekarza, bo nie podoba nam się ta ciągnąca infekcja i nawracające gorączki. Chyba przeszliśmy z kategorii Życiowy Luzak do kategorii Panikujący Rodzic. Niestety. Jak bardzo jesteśmy Panikujący niech zobrazuje fakt, że odwiedziliśmy z Matylem dwóch lekarzy dzisiaj :) Tak na wszelki wypadek. Stres to nasz codzienny towarzysz i każdy fajny dzień "normalnej" życiowej nudy jest dniem wyczekiwania na cios. Słabo się żyje w takim świecie, ale cóż - ciągle czekamy, ze kiedyś nam przejdzie... :/. Ale ad meritum... Niby u Matyla nic się nie dzieje. Może to zęby? Gdzieś tam idzie piątka - podobno. Uszy w porządku, gardło lekko rozpulchnione... Mamy czekać i ewentualnie za dwa dni robić morfologię, gdyby sytuacja nie uległa zmianie. A Lena dziś także "zaliczyła" lekarza, ale planowo, w szpitalu. Przepłukaliśmy Broviac, pobraliśmy krew. Wyniki znowu św
9 komentarzy
Czytaj więcej

Jestem małym Jezusem!

Autor:
Oświadczyła mi dziś Matylda przytulając się. Cóż, jak widać pasja religijna naszej młodszej pociechy nie słabnie. Drżyjcie mury kościelne - nadchodzi Wrzaskun! Ale nie o tym chciałam dzisiaj... Jak wiecie od prawie 10 miesięcy, co wieczór (z małymi wyjątkami) siadamy przed kompem by pisać o Lence i naszej rodzinie. Część z Was jest z nami od początku, część dołączyła w trakcie, a niektórzy, zapewne, zatknęli się z nami po raz pierwszy przy okazji konkursu na Blog Roku. I to teraz dla Was, drodzy czytelnicy, jest ten post :) Po co piszemy ten blog? Zaczęło się od tego, że na początku nie dawaliśmy rady odbierać tych wszystkich telefonów i odpowiadać na pytania: - "Jak Lenka?" - "Co się dzieje?" Nie mieliśmy siły powtarzać wszystkim od początku, że Lenka jest chora, że ma białaczkę... I zaraz w kolejnym zdaniu, że rokowania sa dobre i wierzymy, że da radę... Nie dawaliśmy rady konfrontować się z czyimiś łzami, po drugiej stronie słuchawki. No i ta chęć pomocy, która p
2 komentarze
Czytaj więcej