Przejdź do głównej zawartości

Obrazki

Obraz
Autor:
Udajemy, że jesteśmy normalną rodziną...
Udajemy, że mamy zdrowe dzieci...
Za wszelką cenę staramy się nie myśleć, że zaraz znowu do szpitala...

Jest tak fajnie...

I tylko to serce w gardle, bo Lena...

... rozkopała się w nocy, przewróciła na drugą stronę łóżka i dmuchał na nią wiatrak. Niby jest zimna, kataru brak, ale...
... upadła na spacerze i ma maleńka rankę na kolanie. To jedynie obtarcie, ale...
... zamoczyła końcówkę Broviaca podczas kąpieli w wannie i musieliśmy zmienić opatrunek. Czy aby na pewno w sterylnych warunkach??? Uważaliśmy, ale...

Takich "ale" jest masa, towarzyszą nam ciągle, tak samo jak niepewność, jak długo jeszcze uda nam się tak fajnie pobyć razem.

-Mama, Tata, Lena, Tilda... - wylicza Matylda

- Raz, dwa, trzy, cztery, pięć - liczy Lena, wliczając do rodziny Dyźka.

To teraz obiecane obrazki :)

Bug




Lena i kroplówka
Lena

Z siostrą



Dziś - Pola Mokotowskie




I na koniec, jedno z moich ulubionych zdjęć tuż sprzed choroby

Komentarze

  1. Anonimowy14 lipca 2009 22:39

    Oby tej normalnosci było coraz więcej. Obyście nie musieli udawać. Każdy dzień, tydzień sprawia, że Lenka jest zdrowsza. Nieustannie z dobrą energią dla całej Waszej dzielnej rodziny Efcia z ekipą.

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy14 lipca 2009 22:41

    Aniul, bo jesteście! a do tego jeszcze uważam, że jesteście najlepsi! i tak po cichu & skrycie Was uwielbiam :)
    baś

    OdpowiedzUsuń
  3. Unknown14 lipca 2009 22:59

    :*

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy14 lipca 2009 23:19

    Już niedługo wszystko wróci do normalności :)Jestem tego pewna :) Przecież Lenka to Supermenka !!!

    Sonia z Katowic

    OdpowiedzUsuń
  5. Hermeneutyka15 lipca 2009 11:39

    Lenka ma wyjątkowo mądrych rodziców. Budowanie normalności pod ciągłym terrorem tego "ale" wymaga wyjątkowego hartu ducha. Dacie radę, kochani, choć pewnie po chorobie, to Wam się wielko-gigantyczno-sielankowy urlop przyda!

    OdpowiedzUsuń
  6. libra15 lipca 2009 12:34

    Trafiłam tutaj właściwie przypadkiem. Cały wczorajszy wieczór czytałm. Nie mogę przestać o Was myśleć. Sama jestem mamą czteroletniego synka i dwuletniej córeczki. Tym bardziej jestem pod ogromnym wrażeniem tego jak radzicie sobie z chorobą, bardzo trudną zapewne codziennością i tym nieszczęściem które spadło na Was tak nagle. Jesteście niezwykli i Wasze córki mają szczęście mając takich rodziców. Jestem pewna, że wyjdziecie z tego zwycięsko a Lena jest po prostu niesamowita!!!!
    Będę do Was zaglądać, myśleć i trzymać kciuki z całych sił!

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy15 lipca 2009 14:59

    Śliczna ta fotka Lenkowa- biały kapelusik, różowa bluzeczka (czy coś) i mega urocza minka :)
    Ania, nim się obejrzycie protokoły i całe leczenie będzie za Wami, teraz to już z góóóóóóóóóóóóórki na pazaurki :)
    Malgo (Espana)

    OdpowiedzUsuń
  8. dona.labia15 lipca 2009 15:32

    Kurcze,
    jak czytam Wasze wpisy to czasem, aż mi łzy leca i sie mega wzruszam.
    Jestescie Wielkimi Skarbami dla Waszych Córek!!!
    A Dziewczyny są SUPER!!!
    Wielki kiss

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy15 lipca 2009 17:45

    This is soo cute!

    OdpowiedzUsuń
  10. Unknown16 lipca 2009 01:26

    Lenka looks so happy and energetic it is hard to believe the ordeal she just went through.
    Sending best wishes,
    J&K

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Autor:
Bardzo dawno mnie tu nie było... Ale ponieważ wczoraj stuknęła nam 12 rocznica od diagnozy, a chwilę wcześniej Lena skończyła 16 lat, to chyba dobry moment, żeby się tu wreszcie pokazać :). Szczególnie, że wciąż dostajemy powiadomienia o nowych komentarzach pod naszymi starymi postami. Wciąż gdzieś tam na szpitalnych oddziałach toczy się walka na śmierć i życie i kolejne rodziny przeżywają dramat. Wiele z wiadomosci które otrzymujemy mówi o tym jak wielkim wsparciem dla rodziców chorych dzieci jest (wciąż!) nasz blog. I jak bardzo nasza historia podnosi ich na duchu. A więc spieszę z krótką informacją co u nas :): Najpierw najważniejsze - Lena jest absolutnie zdrowa.  Wyrosła na super mądrą, niezależną w poglądach młodą osobę.  Jest w drugiej klasie liceum - niestety, jak teraz wszyscy, na online.  Dalej jeździ na nartach (choć tej zimy średnio to wyszło), aktualnie w planach na przyszłą zimę ma zostanie pomocnikiem instruktora. Jesteśmy z niej super dumni. Wrzaskun wciąż jest lekko wr
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Znowu lekka kołomyja

Autor:
Matyl jednak trochę gorączkuje. W nocy miała 38, rano ciut niżej, ale oczy błyszczące - dziwne. Postanowiliśmy skonsultować ją u lekarza, bo nie podoba nam się ta ciągnąca infekcja i nawracające gorączki. Chyba przeszliśmy z kategorii Życiowy Luzak do kategorii Panikujący Rodzic. Niestety. Jak bardzo jesteśmy Panikujący niech zobrazuje fakt, że odwiedziliśmy z Matylem dwóch lekarzy dzisiaj :) Tak na wszelki wypadek. Stres to nasz codzienny towarzysz i każdy fajny dzień "normalnej" życiowej nudy jest dniem wyczekiwania na cios. Słabo się żyje w takim świecie, ale cóż - ciągle czekamy, ze kiedyś nam przejdzie... :/. Ale ad meritum... Niby u Matyla nic się nie dzieje. Może to zęby? Gdzieś tam idzie piątka - podobno. Uszy w porządku, gardło lekko rozpulchnione... Mamy czekać i ewentualnie za dwa dni robić morfologię, gdyby sytuacja nie uległa zmianie. A Lena dziś także "zaliczyła" lekarza, ale planowo, w szpitalu. Przepłukaliśmy Broviac, pobraliśmy krew. Wyniki znowu św
9 komentarzy
Czytaj więcej

Jestem małym Jezusem!

Autor:
Oświadczyła mi dziś Matylda przytulając się. Cóż, jak widać pasja religijna naszej młodszej pociechy nie słabnie. Drżyjcie mury kościelne - nadchodzi Wrzaskun! Ale nie o tym chciałam dzisiaj... Jak wiecie od prawie 10 miesięcy, co wieczór (z małymi wyjątkami) siadamy przed kompem by pisać o Lence i naszej rodzinie. Część z Was jest z nami od początku, część dołączyła w trakcie, a niektórzy, zapewne, zatknęli się z nami po raz pierwszy przy okazji konkursu na Blog Roku. I to teraz dla Was, drodzy czytelnicy, jest ten post :) Po co piszemy ten blog? Zaczęło się od tego, że na początku nie dawaliśmy rady odbierać tych wszystkich telefonów i odpowiadać na pytania: - "Jak Lenka?" - "Co się dzieje?" Nie mieliśmy siły powtarzać wszystkim od początku, że Lenka jest chora, że ma białaczkę... I zaraz w kolejnym zdaniu, że rokowania sa dobre i wierzymy, że da radę... Nie dawaliśmy rady konfrontować się z czyimiś łzami, po drugiej stronie słuchawki. No i ta chęć pomocy, która p
2 komentarze
Czytaj więcej