Przejdź do głównej zawartości

Walczymy z zakrzepem cd.

No i jest zakrzep. Malutki, podobno...
Wyszedł na rentgenie po podaniu kontrastu.
Lenka dostała dziś trochę leków przeciwzakrzepowych, a teraz idzie 6cio godzinny wlew jakiegoś supermocnego rozcieńczacza. Muszę siedzieć i obserwować, czy nie będzie krwotoków: z nosa, przewodu pokarmowego, broviac'a, czy wenflonu... :/
Stresujące to trochę, bo Lenki krzepliwość w ogóle jest niska, a do tego z lekami antykrzepliwymi...

Dziś przez ten zakrzep nie dostaliśmy planowej chemii, a więc mamy pierwsze opóźnienie w leczeniu.

Oby się przepchało...

Komentarze

  1. Będzie dobrze! Wszyscy tu trzymają kciuki:-)Porcja pozytywnej energii od Eweliny i Honoratki.

    OdpowiedzUsuń
  2. Myslimy o Lence i o Was caly czas. Pozytywnie jak tylko sie da!!!! Madzia i Maja

    OdpowiedzUsuń
  3. My też wysyłamy ciepłe myśli i wciąż ściskamy kciuki! Ola, Jarek z chłopcami

    OdpowiedzUsuń
  4. ajjajaj... zakrzepie ty, idź sobie!!! już!!!!!!!
    Małgo (Espana)

    OdpowiedzUsuń
  5. Lenko, przegoń ten zakrzep!!! Niech wszystko już będzie dobrze.
    Ściskamy,
    aneta, jan, pola, nela.

    OdpowiedzUsuń
  6. Trzymamy kciuki, by walka z zakrzepem skończyła się szybko sukcesem!
    Myślimy ciepło. Ściskamy!

    OdpowiedzUsuń
  7. Jegery z Franką też przepędzają wstrętnego zakrzepa! sio!!!!

    OdpowiedzUsuń
  8. Buczery też przesyłają całą swoją moc. Dla Lenki!!!

    OdpowiedzUsuń
  9. Sending best wishes and keeping our fingers crossed!

    OdpowiedzUsuń
  10. Lenko - kciuki, żeby wszystko szybko wróciło do normy.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bardzo dawno mnie tu nie było... Ale ponieważ wczoraj stuknęła nam 12 rocznica od diagnozy, a chwilę wcześniej Lena skończyła 16 lat, to chyba dobry moment, żeby się tu wreszcie pokazać :). Szczególnie, że wciąż dostajemy powiadomienia o nowych komentarzach pod naszymi starymi postami. Wciąż gdzieś tam na szpitalnych oddziałach toczy się walka na śmierć i życie i kolejne rodziny przeżywają dramat. Wiele z wiadomosci które otrzymujemy mówi o tym jak wielkim wsparciem dla rodziców chorych dzieci jest (wciąż!) nasz blog. I jak bardzo nasza historia podnosi ich na duchu. A więc spieszę z krótką informacją co u nas :): Najpierw najważniejsze - Lena jest absolutnie zdrowa.  Wyrosła na super mądrą, niezależną w poglądach młodą osobę.  Jest w drugiej klasie liceum - niestety, jak teraz wszyscy, na online.  Dalej jeździ na nartach (choć tej zimy średnio to wyszło), aktualnie w planach na przyszłą zimę ma zostanie pomocnikiem instruktora. Jesteśmy z niej super dumni. Wrzaskun wciąż jest lekko wr

Znowu lekka kołomyja

Matyl jednak trochę gorączkuje. W nocy miała 38, rano ciut niżej, ale oczy błyszczące - dziwne. Postanowiliśmy skonsultować ją u lekarza, bo nie podoba nam się ta ciągnąca infekcja i nawracające gorączki. Chyba przeszliśmy z kategorii Życiowy Luzak do kategorii Panikujący Rodzic. Niestety. Jak bardzo jesteśmy Panikujący niech zobrazuje fakt, że odwiedziliśmy z Matylem dwóch lekarzy dzisiaj :) Tak na wszelki wypadek. Stres to nasz codzienny towarzysz i każdy fajny dzień "normalnej" życiowej nudy jest dniem wyczekiwania na cios. Słabo się żyje w takim świecie, ale cóż - ciągle czekamy, ze kiedyś nam przejdzie... :/. Ale ad meritum... Niby u Matyla nic się nie dzieje. Może to zęby? Gdzieś tam idzie piątka - podobno. Uszy w porządku, gardło lekko rozpulchnione... Mamy czekać i ewentualnie za dwa dni robić morfologię, gdyby sytuacja nie uległa zmianie. A Lena dziś także "zaliczyła" lekarza, ale planowo, w szpitalu. Przepłukaliśmy Broviac, pobraliśmy krew. Wyniki znowu św

Jestem małym Jezusem!

Oświadczyła mi dziś Matylda przytulając się. Cóż, jak widać pasja religijna naszej młodszej pociechy nie słabnie. Drżyjcie mury kościelne - nadchodzi Wrzaskun! Ale nie o tym chciałam dzisiaj... Jak wiecie od prawie 10 miesięcy, co wieczór (z małymi wyjątkami) siadamy przed kompem by pisać o Lence i naszej rodzinie. Część z Was jest z nami od początku, część dołączyła w trakcie, a niektórzy, zapewne, zatknęli się z nami po raz pierwszy przy okazji konkursu na Blog Roku. I to teraz dla Was, drodzy czytelnicy, jest ten post :) Po co piszemy ten blog? Zaczęło się od tego, że na początku nie dawaliśmy rady odbierać tych wszystkich telefonów i odpowiadać na pytania: - "Jak Lenka?" - "Co się dzieje?" Nie mieliśmy siły powtarzać wszystkim od początku, że Lenka jest chora, że ma białaczkę... I zaraz w kolejnym zdaniu, że rokowania sa dobre i wierzymy, że da radę... Nie dawaliśmy rady konfrontować się z czyimiś łzami, po drugiej stronie słuchawki. No i ta chęć pomocy, która p