Koniec bloga DlaLenki

A więc stało się.

Nasze wielomiesięczne wysiłki, epatowanie nieszczęściem, silenie się na oryginalność, pobudzanie emocji, ekwilibrystyka słowotryskowa i ta cała historia, wymyślona tylko po to aby zaistnieć w świecie mediów elektronicznych, aby w błysku fleszy i w świetle kamer odebrać nagrodę, zrobić sobie później zdjęcie z Dodą (albo chociaż z Angeliną Jolie), usiąść na kanapie u Kuby Wojewódzkiego, zostać pogłaskanym w główkę przez prezydenta Kaczyńskiego .... wszystko spełzło na niczym.

Nie dali. Nie docenili. Szkoda tych wszystkich odcisków palców od stukania w klawiaturę, szkoda straconych godzin, a w sumie być może dni (może tygodni) spędzonych na pisanie. Co za niesprawiedliwość. Jak mogli!!??

Zgodnie z moimi niegdysiejszymi zapowiedziami, skoro nie udało się na naszej ckliwej historii wygrzać się w ciepełku sławy, zostać celebrytą, kończymy ten interes, zamykamy gescheft. Nie udało się, no cóż. Może innym razem, może Lena i Matylda, wspólnym wykonaniem 16-tu zwrotek "Przybieżeli do Betlejem" w "Szansie na sukces" zapewnią nam miejsce w panteonie sławy. Może Lena, wygrywając, jako pierwsza kobieta, na igrzyskach olimpijskich 2028 w Przasnyszu konkurencję freestyle na hulajnodze, zapewni w końcu rodzicom tę wymarzoną bogatą emeryturę na Seszelach, może... Na razie jednak trzeba wymyślić jakiś inny sposób na sławę i lekkie, freestyle'owe życie. Blog, jak widać, nie spełnił pokładanych w nim nadziei.

Żegnamy drodzy czytelnicy, było nam miło ale byłoby nam milej gdybyście wysłali 16 tysięcy sms-ów więcej. A tak, to cóż.....




;-))))) No of course, że to byłem ja, Jarząbek Wacław, trener drugiej klasy, podstępny Behemot prześmiewczy w skórze owieczki tej niewinnej, co to na niebiańskich pastwiskach, na pokusę przez wilka wiedziona, cnoty Niemcu nie oddała.

Ależ wiem, że tak poigrać z emocjami tych co mniej odporni lub poczucia humoru mego nie znają zbyt dobrze, niegodne. Ale może po prostu, warto na blogu tym proporcję absurdalno-offową zwiększyć i w przyszłym roku w innej kategorii zapunktować.

Ależ skąd. Lenka jest i będzie hipercentrum całej tej opowieści. Bo od niej i o niej się zaczęło i o niej się za lat 6 i pół skończy (bo tyle czasu musi jeszcze upłynąć aby współczesna medycyna uznała ją za wyzdrowiałą). Tak więc, drodzy czytelnicy czeka Was jeszcze (.... no i tutaj palec na klawiaturze mi zadrżał przed zbyt pochopnie składaną deklaracją, że z obecną częstotliwością przez te dalsze 6,5 roku będziemy pisać) przynajmniej 1300 postów (tyle to myślę, że na luzaku śmigniemy), z tego wartych czytania będzie 987, sprawozdawczych 173 i wyrywających serca i podających emocje na talerzu 16. Reszta (nie wiem czy jakaś pozostała, bo nie lubię szybko, w głowie liczyć) będzie o życiu, wszechświecie i całej reszcie. No i o oczywiście, o myszach, które kręcą tym całym interesem:)).

A tymczasem, wierząc mocno w skuteczność Paulowej kuracji miodowo-buraczanej, którą dziś Lena z zachwytem i mlaskaniem przyjęła doustnie, oczekując dynamicznego skoku -cytów do poziomu, który pozwoli nam spokojnie wznowić leczenie, udajemy się na zasłużony odpoczynek. Siostry Sisters już pozamiatane, wydają ostatnie żywe pomruki w łóżkach, zaraz odlecą, a my chyba pójdziemy do kina (domowego rzecz jasna).