Trauma

Dziś odbyliśmy rodzinnie krótki spacer po Krakowskim Przedmieściu...
Ale nie będzie o spacerze, będzie o traumie.

W pewnym momencie trasa zawiodła nas pod szpital na Kopernika.
Prawie rok temu, 4 kwietnia, próbowaliśmy tam bezskutecznie uzyskać pomoc dla Leny...

I tak sobie pomyślałam, że chyba w sumie nigdy nie napisaliśmy co działo się PRZED 4.04.2009.
Ja już od pewnego czasu rozmyślam, że...
... rok temu nie mieliśmy pojęcia co się dzieje
... że Lena zaczęła sezon rowerowy, jeździła na nim na całkiem odległy plac zabaw
... że miała fajne urodziny w gronie najbliższych kolegów i koleżanek
... że dzień później, w dzień rzeczywistych urodzin, zdążyła rozdać w przedszkolu cukierki dzieciom...
I to chyba był ten moment, kiedy Leny beztroskie dzieciństwo nagle się zatrzymało i przemieniło w koszmar.

Ale zanim nastąpiła kumulacja w ostatnim czasie poprzedzającym przyjęcie nas na Oddział Onkologi, pojawiały się różne znaki.
Gdzieś w połowie lutego zauważyłam, że Lena jest blada. Normalnie jej skóra zawsze miała fajny brzoskwiniowy odcień, a tu nagle ta bladość. Konsultowałam z lekarką.
Kazała obserwować i starać się więcej przebywać na świeżym powietrzu, bo może to wynik pobytu w przedszkolu? Że dzieci tak często na dwór w zimie nie wychodzą...
Brzmiało rozsądnie. A że Lena wciąż nie była jakoś specjalnie blada na tle innych równie bladych zimą dzieci, moja czujność została uśpiona.
Potem pojawiły się bóle stawów. W nocy. Nagle. Trwały ok. 20-40 minut i mijały. Nie codziennie.
Wszystkie objawy wskazywały na bóle wzrostowe, które dają identyczne objawy. Lekarze zalecali zrobienie morfologii, ale po tym jak zakończy się infekcja ucha, która równolegle się pojawiła. Był początek marca. Po tygodniu infekcja się wyciszyła, a bóle stawów trochę przycichły. Tydzień później Lena znowu miała zapalenie ucha. Dostała antybiotyk i ponieważ nie było żadnych innych objawów - poszła po paru dniach do przedszkola.
We wtorek, 31 marca, przyszłam po nią do przedszkola. Zawsze po moim zapowiedzeniu się przez domofon, materializowała się pod drzwiami w sekundę. Tym razem czekałam i czekałam, zadzwoniłam ponownie, otworzono mi drzwi.
Lena ze łzami w oczach wlokła się korytarzem. Dosłownie się WLOKŁA. Na mój widok się rozpłakała.
Próbowałam dojść co się stało. Ewidentnie nie mogła stanąć na prawej nóżce. Panie, które przejęły grupę o 15.00 niczego nie zauważyły - Lenka podobno grzecznie siedziała cały czas przy stoliku. Miała jednak problem z dojściem do toalety i pani musiała ją zanieść. Jak powiedziała, była przekonana, że Lenka idzie tak wolno, bo tak boi się popuścić.
Pytałam, czy gdzieś się potknęła, czy ktoś ją popchnął. Okazało się, że tak, jedna z dziewczynek wpadła na nią na placu zabaw i Lenka się przewróciła. Wszystko składało się do kupy.
Niosłam ją do samochodu, a później do domu. Nie mogła się nawet na tej nóżce oprzeć.
Udało nam się wbić do ortopedy (niestety dla dorosłych) na 20.00, bodajże, w każdym razie późno.
I tak wylądowałam z dzieckiem na antybiotyku, które musiałam nosić, na dyżurze dla dorosłych w Medicover. Czekałyśmy bardzo długo. Lenka była zmęczona, nóżka ją bolała. W pewnym momencie zwymiotowała na podłogę...
Te wszystkie fakty się wiążą - może gdyby spojrzał na to jeden sensowny lekarz, uniknęlibyśmy sepsy... No, ale co się stało to się nie odstanie.
Wracając, rentgen nic nie wykazał. Lekarz zrobił nam takie usztywnienie, łuskę, którą Lenka miała nosić dopóki stan nogi się nie poprawi. No i dostaliśmy prikaz pokazania się ortopedzie dziecięcemu jak najszybciej.
Zrobiliśmy to następnego dnia - nic to w diagnozie nie zmieniło.
Przez dwa dni Lenka jeździła na spacery w wózku Matyldy, a my nosiliśmy ją wszędzie, po domu poruszała się skacząc na jednej nodze. Był piątek, 3.04, na poniedziałek mieliśmy wizytę u laryngologa, no bo jest jeszcze przecież niesłabnąca infekcja ucha.
W piątek wieczorem pojawiła się gorączka. Spadła trochę dopiero po podaniu łącznym panadolu i nurofenu. Rosła później szybko, ale leki działały, więc nie niepokoiliśmy się bardzo.
A następnego dnia, Lenka obudziła się z bólem pupki. Strasznym bólem, który nie pozwalał jej usiąść, z leżeniem też miała problem. Tak, po zaleceniu lekarki, która przyjechała do nas z wizytą domową, wylądowaliśmy na Kopernika.
Zestaw objawów Leny, których jakoś tamtejsi lekarze nie skojarzyli i ODMÓWILI ZROBIENIA MORFOLOGII!:
- ból okolic kości ogonowej
- gorączka
- infekcja ucha (antybiotyk)
- skręcona noga
- bóle stawów
Co najmniej 3 objawy białaczki...

Późniejszą historię już opisałam na początku. Nie będę więc Was zanudzać.
Moje przesłanie dzisiejsze jest takie:
Nigdy (!) nie dajcie sobie wmówić, że Waszemu dziecku nic nie jest, jeżeli CZUJECIE, że jest odwrotnie. Nie ma NIC skuteczniejszego niż intuicja rodzica.
Nie dajcie się zbyć!
I róbcie morfologię, jak tylko macie najmniejsze podejrzenia.
Nasza Lenka, być może żyje tylko dzięki temu, że mieliśmy gdzie zrobić badanie krwi o godz. 20.00 w sobotę! Dzięki jego wynikom została od razu, ze stanem postępującej sepsy i podejrzeniem białaczki, przyjęta na Onkologię na Litewską.