Szpitalne wtorki

Jak pewnie zauważyliście, co wtorek jesteśmy w szpitalu. Zazwyczaj jedynie na morfologii, raz na miesiąc na dolędźwiowym podaniu metotreksatu.
Wizyty "na morfologię" to taka trochę loteria. Czasem idzie jak burza. Wpadamy do rejestracji, okazujemy skierowanie (nie zapomnieć wziąć tydzień wcześniej!), następnie meldujemy się pod gabinetem nr 5 w Izbie Przyjęć razem z tymi wszystkimi "normalnymi" dziećmi, które kaszlą, kichają, wymiotują, bądź po prostu złamały nogę. Jesteśmy tzw. lepsi - wchodzimy bez kolejki. Tam nawet bez badania, pielęgniarka drukuje kartę, lekarka wpisuje diagnozę ALL (Acute lymphoblastic leukemia) i którąś z losowo działających wind mkniemy na górę, na Oddział Dzienny. Tam jak mamy szczęście wpadamy na Naszego Doktora, który szybko wypisuje nam skierowanie na morfologię, ogląda co się dzieje u Lenki. Potem pobieranie krwi i możemy iść - wyniki doktor przekaże nam telefonicznie, jak tylko zdybiemy go w którymś z trzech gabinetów lub na jednym z dwóch oddziałów (każdy ma inny nr - nie ma opcji przełączania rozmów).
Oczywiście, jak widać, jest wiele słabych punktów w tym planie, gdzie możemy się nie spasować z ważnymi elementami tej układanki.
Tak jak dziś.
Wchodzimy i pierwsza przeszkoda - nie ma pani rejestratorki. Zjawia się po 5 min. oczekiwania. Na Izbie, drzwi pokoju nr 5, tuż przed nami, zamykają się za parą z niemowlaczkiem w foteliku (a najlepiej wstrzelić się między pacjentów z drukowaniem karty). Czekamy. Za chwilę wychodzi pielęgniarka, udaje się ją zahaczyć naszym skierowaniem - dostaje sygnał: Jesteśmy, czekamy. Wiadomo, że lepiej, żeby dzieci onkologiczne nie gniotły się na Izbie z infekcjami, więc zazwyczaj wszyscy fajnie współpracują. Ale nie dziś.
Pielęgniarka pojawia się po paru dłuuugich minutach, bierze ode mnie skierowanie i znika za drzwiami. Znowu nic się nie dzieje. W końcu zaglądam i otrzymuję informację, ze p. doktor musi podpisać kartę. P. doktor zaś rozkłada ręce: - Musi Pani poczekać - .
Po dłuższym oczekiwaniu wychodzi do mnie pielęgniarka, daje kartę do podpisu. No, ale jeszcze podpis p. doktor, którego wciąż nie ma. Inaczej nie będą w stanie zarejestrować Leny na dziennym. Po 30 min czekania, wchodzę ponownie do gabinetu, prosząc o nieszczęsny podpis. Doktor mówi: - A to niech Pani weźmie bez podpisu, najwyżej później będziemy uzupełniać -.
Po co tyle czekałyśmy???
Ok, lecimy do windy. Zonk, nie działa. Dobra, lecimy do drugiej. Pod drzwiami tłum, w tym panie salowe z wózkami. Nie bardzo jest wyjście, bo Odział Dzienny jest na 4 piętrze, a to wyyyysokie piętra, po 5 m. Czekamy więc, winda zjeżdża zatrzymując się na każdym piętrze. Trwa to z 5 min. Nie przesadzam. Zjeżdża pełna i nikt nie wysiada. Przed nas elegancko wpycha się pan z teczką.
No, ale siedzieliśmy w tym szpitalu 3 miesiące, zna się parę sekretów. Jeszcze jedna winda, najstarsza w szpitalu, najbardziej niezawodna, na kluczyk, stalowe drzwi i kratę. Trochę w niej straszno, ale jeździ. Biegniemy z Leną. Ufff, działa, dojeżdżamy na górę. Doktora niet, ale znajoma pielęgniarka akurat idzie do pokoju lekarskiego, więc obiecuje go zawiadomić. Wraca z informacją, że Doktor już idzie.
Jasne. Po pół godzinie wciąż go nie ma - idę interweniować.
No i potem idzie już jak z płatka :). Doktor obejrzał Lenkę, od razu pobieranie i do domu. 1,5 godziny z głowy ;)
Wieczorem zdybaliśmy Doktora na dyżurze. Wyniki bardzo ok. Leukocytów 2400, wracamy do pełnej dawki.
Amen