Dialogi z dziećmi – gotowy materiał na komedię absurdalną

Przyznają to chyba wszyscy szczęśliwi ich posiadacze, chociaż przeczytałem ostatnio w książce pewnego kontrowersyjnego i hardcore’owego pisarza francuskiego, że nie wiadomo do końca czy rodzice są zadowoleni z posiadania dzieci, w każdym razie nie mają odwagi się na to uskarżać. Anyway azaliż, niezgłębione pokłady dziecięcej erudycji dostarczają każdego dnia czegoś zabawnego. Aha, w pierwszych słowach mojego wystąpienia powinienem był napisać, że u nas wciąż stan sielskiej nudy, Lena sprawuje się wyśmienicie, od kiedy zrestartował się sezon spacerowy, tryska energią, słowotryskuje, z kolei Matyldę wysiłek fizyczny na spacerach kompletnie wyczerpuje. W związku z tym, że wciąż (a może znowu) wstaje przed 7:00 (co za koszmar) i odpuściła sobie już popołudniowe spanie, wieczorem wygląda na kompletnie zwarzywiałego mopsa. Dzisiaj odpadła przy oglądaniu bajki na kanapie i dopiero po kilku minutach zauważyłem że pochrapuje siedząc w pionie ze zwisającą na bok głową. Kiedy ją przebudziłem po kilkunastu minutach drzemki (na więcej nie mogłem jej pozwolić bo byłaby afera z zasypianiem w nocy), zrobiła mi karczemną awanturę w swoim najlepszym stylu, z rykiem zagłuszającym lądujący odrzutowiec, ze spazmami i drgawkami całego ciała – trwało to ok. 30 min. Lena w tym czasie chowała się za kanapą z przerażenia, bo za Myszką Miki skradał się wielki, szczerzący zęby niedźwiedź, którego Myszka brała za Pluto. Lena w ogóle panicznie boi się wszelkich nieprzyjemnych elementów w bajkach – w efekcie, prawie skończył nam się repertuar bajek, które możemy jej pokazywać. Na sam dźwięk tytułu „Piękna i Bestia” (Matylda ostatnio namolnie i ciągle o to prosi), Lena dostaje gęsiej skórki i błaga żeby tego nie puszczać, w „Śpiącej Królewnie” pojawienie się złej czarownicy powoduje, że Lena odwraca głowę i zaczyna dygotać, w „Śnieżce”, macocha-czarownica to samo, „Królewna Żaba” – no way (te straszne krokodyle). Dzisiejsza scena z poczciwej, klasycznej „Myszki Miki” Disneya, przelała czarę mojej frustracji. Na moje pytanie „No to jaką bajkę moglibyśmy obejrzeć Lenko?” odpowiedziała „Żadnej, ja już nie będę chciała oglądać żadnych bajek”. Nie wiem o co chodzi i jak ją oswoić z jej strachem i przekonać, że to tylko bajka i tam nic się złego nie zdarzy. Swoją drogą, patrząc obiektywnie, ten Disney to jednak epatował przerażającymi przerażaczami – czytałem kiedyś quasi-psychoanalityczną analizę bajek Disneya – podobno były nafaszerowane podprogowymi komunikatami (archetypy kobiecości, przemoc, lukrowany świat, matriarchat, etc)

Ja tu jak zwykle wypuszczam się w nieskończone dygresje, a główny temat stygnie. A tak właściwie, to chciałem jakoś zgrabnie wyprowadzić wywód żeby zaprezentować dzisiejsze wykonanie przez Matyldę jej ulubionej piosenki „Zuzia, lalka nieduża” po chińsku, której notabene niestety nie pokażę, bo bateria w kamerze siadła i nie mogę jej zrzucić, więc może jutro. Tak więc cały wywód na nic, bo zgrabnie spuentować się nie da, a ja już w gdzieś w okolicach Berdyczowa. Dobranoc.