Nie ma nudy. Niestety :(

Cały czas się zastanawiam, kiedy poziom nudy w naszym życiu osiągnie taki stopień, że nie będziemy mieli zupełnie co napisać przez dłużej niż 3 dni.
Marzę o tym momencie skrycie.
No niestety to jeszcze nie teraz i bynajmniej nie z powodu spadających płytek.

Lena ma podejrzenie ospy wietrznej :(

Rany... Straszą nas tą ospą od początku. Brzmią mi w uszach słowa Profesora wygłoszone podczas rozmowy na temat diagnozy: "... dla dzieci z białaczką ospa wietrzna jest śmiertelnym zagrożeniem".
Uciekliśmy jej już 2 razy.
Udało się nam przeżyć falę wiosennej ospy na naszym podwórku. Zaszczepiliśmy Matyla. Przechorowały prawie wszystkie dzieciaki, Lena w tym czasie była na szczęście w szpitalu - wyszła jak ospa dogorywała, ale i tak byliśmy czujni.
Drugi raz to wtedy, gdy Lenie podano immunoglobulinę - przeciwciała ospy.
A teraz nas dopadło :(. Nie wiadomo kiedy, nie wiadomo skąd.
Choć oczywiście wiemy skąd. Jedynym źródłem zakażenia może być jedynie szpital, bo Lena nigdzie indziej nie bywa, nie spotyka się z dziećmi, z dorosłymi też ma ograniczony kontakt. Nie było opcji...
Pierwsza krostkę zauważyliśmy wczoraj, potem w kąpieli kolejne 3. Dziś rano pojawiły się następne 3 i lekka temperatura - 37,4. Niby niewiele, ale, uwierzcie, można w naszej sytuacji nieźle spanikować.
Ostatecznie wylądowaliśmy na konsultacji w Szpitalu Zakaźnym na Wolskiej (Litewska nas nie wpuści dopóki nie wyzdrowiejemy :/). No i dostaliśmy potwierdzenie naszych najgorszych przypuszczeń - prawdopodobnie bardzo wstępna faza rozwoju ospy. Wyszliśmy do domu z rozpiską podawania Heviranu i mamy czekać.
Podobno jest nadzieja, że Lena to zwalczy. Po pierwsze szybko zastosowaliśmy lek. Po drugie może jeszcze trochę zabezpiecza nas ta immunoglobulina (działa ok. 30 dni, Lena ją dostała 6 tygodni temu). Po trzecie wyniki są w fazie wzrostowej, wierzymy, że nasza córeczka jest silna, więc może da radę.
Są też oczywiście minusy. Heviran działa na szpik, a więc płytki mogą spaść. Leukocyty również. Ale nie muszą! I tu jest nasza nadzieja.
Martwi nas trochę, ze jestśmy teraz taką sierotką. Wielka Matka nas wyrzuciła, zostawiła pod drzwiami. Niby w razie czego ma się nami zaopiekować Ciotka, ale niegdy w życiu jej nie widzieliśmy więc czujemy się nieswojo :).
A teraz, trzy-cztery, cała para we fluidy, co by ominął nas zagrypiony i zainfekowany Oddział Zakaźny na Wolskiej.