Śmiech to zdrowie?

Jeśli tak, to Lena chyba zmierza we właściwym kierunku. Wczoraj popołudnie i wieczór upłynął pod znakiem przewalania się po łóżku w akompaniamencie chichoto-rechotów, a w nocy obudził mnie nagle też śmiech Leny – patrzę, oczy zamknięte, buzia uśmiechnięta = musiało jej się śnić coś naprawdę zabawnego – w porannym szpitalnym amoku zapomniałem zapytać co. Anyway, (wiem, że nadużywam słów z obcego języka, ale czasami same cisną się pod palce na klawiaturze – są tak pięknie skondensowane w swej treści i tyle załatwiają jednym strzałem – po polsku musiałbym wybębnić to sakramentalne „w każdym razie”) Lena wydaje się wychodzić na prostą (chociaż specjalnie mocno na zakręcie nie wypadła), gorączka pod kontrolą (nie więcej niż 37.4, co w jej sytuacji wydaje się być przejawem normalnego stanu), innych niepokojących objawów nie widać, samopoczucie na medal, apetyt dopisuje (dieta jajeczna posunięta do ekstremum – wczoraj do szpitalnej kanapki z pastą jajeczna kazała sobie podać jeszcze jajko na twardo) = jesteśmy dobrej myśli.

Podobno (bo to relacja z trzeciej ręki), Doktor zasugerował, że jeżeli wyniki się podniosą jako tako, to pojedziemy z zaległą chemią jeszcze w ramach tego pobytu w szpitalu. Byłoby nieźle, bo nie dość, że zaczęlibyśmy nadrabiać zaległości, to jeszcze bylibyśmy pod kontrolą lekarzy i kontrolna morfologia i ewentualne działania zaczepno-obronne przeciw jakimkolwiek komplikacjom można by wystartować od razu i bez domowego stresu. Zobaczymy co przyniesie jutro.