Miejmy nadzieję, że jutro przekroczymy Rubikon

Bo tak postrzegamy ten cholerny Endoxan. Jutro o 8:00 rano mamy się stawić w szpitalu celem przyjęcia tego świństwa. Opowiadamy tu już o nim od dłuższego czasu, używając sformułowań typu „hardcore”, „bomba chemiczna”, etc, ale to dlatego, że to naprawdę niezły killer – lista działań niepożądanych jest imponująco-niepokojąca, zresztą znamy go z pierwszego etapu leczenia i znamy opowieści i doświadczenia innych z etapu drugiego. Miejmy nadzieję, że Lena podbudowała formę na tyle, że Endoksan jej nie złamie i zaraz potem gładko przejdziemy do terapii cytosarami i jednym, płynnym ślizgiem przejedziemy do końca bez potknięć w postaci hospitalizacji tudzież jakichś komplikacji. A tutaj czeka już na nas lotna premia i meta etapu. To by było na tyle jeżeli chodzi o nomenklaturę surfingowo-lekkoatletyczno-kolarską, dalej będzie już w wschodnio-galicyjska szkoła semantyki astralnej i wywód nieco bardziej rozedrgany.

Aczkolwiek azaliż niestety dzisiaj zaczęły nam nadgryzać dziewczyny wszechobecne wiruso-podobne stwory, pojawiły się jakieś pojedyncze kichnięcia, kaszlnięcia, co jakiś czas poleci mały gil, trochę nas to niepokoi, szczególnie w odniesieniu do Leny, bo może zakłócić i zrujnować nasz harmonogram. Oby nie rozwinęła się jakaś infekcja – i tutaj, wszyscy razem na trzy cztery wstajemy, ściskamy kciuki, chuchamy w nie i ślemy Lenie wagon dobrych wibracji – uffff…. na pewno pomoże. I jutro też trzymajcie kciuki żeby Endoksan łagodnie Lenę potraktował i pozwolił jechać dalej.

W galaktyce domowej bez zmian. Fabryka Naleśników „U Cioci Ani” podwaja moce przerobowe, praca na 3 zmiany, w tym w święto narodowe (trzeba chyba nasłać PIP albo Armię Zbawienia), Lena zjadła dzisiaj łącznie 9 sztuk, Matylda podłącza się na sępa kiedy może, koegzystencja wedle formuły „kocham-nienawidzę” jest nadal najpowszechniej spotykaną formą interakcji między siostrami, z lekkim wskazaniem na kocham i tak upływa kolejny, szary, depresyjny, zapyziały listopadowy dzień. Aż się chce wyjechać na Kanary/na Rodos/do Egiptu, co zawsze mniej więcej o tej porze roku robiliśmy żeby naładować baterie przed jesienno-zimową smutą. A tu niestety, pozostaje nam chyba wykleić karaibską fototapetę na ścianie. Chyba, że ktoś z Was zna jakiś sposób na stworzenie w domowym zaciszu bardzo sugestywnej i quasi-realnej symulacji tropikalno-egzotycznego otoczenia. Może jakiś generator 5-wymiarowych hologramów (widziałem takie rzeczy na Gwiezdnych Wojnach) albo jakiś sprawdzony i wiarygodny teleporter (żeby tylko nie wrócić po postacią muchy) – wszelkie propozycje są mile welcome (rum i limonki mamy, więc tego nam już nie potrzeba :). Czekając na Wasze propozycje odmiany naszego jesiennego samopoczucia, pozdrawiamy.