Póki co trzymamy się...

Monstrualnie i hiper-ogromnie dziękujemy wszystkim Wam, drodzy Wspieracze, za wagono-hekto-litry dobrych fluidów, teraWaty pozytywnej energii (nie wiem czy nie ma przypadkiem spadku zasilania w krajowym systemie energetycznym) i ściśnięte do białości kciuki – wręcz namacalnie czujemy ten ból w knykciach – Keep ścisking!! Kciuks ścisking, energy wysyłaying, fluid zalewaying wciąż potrzebne. Bo chyba właśnie dzięki temu przetrwaliśmy dzisiejszy dzień bez awarii. Lena, cały czas słaba i osowiała wykazuje jednak jakieś oznaki ożywienia w stosunku do ostatnich dni (czyżby zmniejszona dawka otępiającego sterydu już dawała taki efekt?), może nie ruchowego (cały czas przeleguje niezbyt aktywnie na kanapie) ale przynajmniej komunikuje się z otoczeniem. Wieczorem, po przyjściu z pracy zastałem ja nawet zacięcie wycinającą jakieś misie , Mikołaje i inne papiero-stwory. Trochę nas na koniec dnia, już po kąpieli zaniepokoił jej nosek, w którym, w sposób zdradzający już lekkie uzależnienie, Lenka dłubie. Robi to od zawsze (wstyd się przyznać do wychowawczej porażki), ale dzisiaj zauważyliśmy, że wnętrze noska jest wydrapane do krwi. Zaczerwieniliśmy krwią kilka patczko-wacików. Oby przez tę delikatną (a teraz jeszcze podrażnioną i obtartą) błonkę śluzową nic się nie ….. no cisza …..!!

Tak więc z duszą na ramieniu przemierzamy kolejny dzień. Ja czuję się wręcz jak na polu minowym – wydaje mi się, że jakikolwiek nieostrożny ruch może wywołać eksplozję – totalna paranoja. A przecież trzeba wierzyć, że się uda - bo przecież Lena jest Super-Bohaterem, Najtwardszym Tough Guy’em po tej stronie Mississipi i nie da się jakiejś marnej plugawej infekcji, a jej fabryka granulocytów podźwignie się z chwilowej zapaści i odpali taśmę produkcyjna na całego (może już odpaliła?!) i żadnej neutropenii nie będzie. Żeby się tak stało potrzebujemy Waszego wsparcia, więc do roboty – hip, hop, trzy-cztery, enedue… JEDZIEMY! Kurcze…. jak profesjonalny małomiasteczkowy (nie urażając oczywiście mieszkańców małych miasteczek) wodzirej :)

No dobrze, koniec już tej nachalnej, Amway’owej propagandy. Teraz trochę o życiu. A jeśli o życiu, to oczywiście o światowej sławy Wrzaskunie, aka emocjonalny terrorysta, alias Matyl. Bo to ona w końcu jest kotwicą, która trzyma nas mocno na ziemi i nie pozwala za bardzo się rozczulać i biadolić nad swoim losem. A z drugiej strony dostarcza nam niezapomnianych wrażeń komiczno-poznawczych. Dzisiaj sukces – Rubikon, kamień milowy, pasowanie na rycerza, pierwszy pocałunek – ju noł, są takie wydarzenia w życiu człowieka, które stanowią przełom – dzisiaj Matylda po raz pierwszy zagrała całej rodzinie koncert na grającym nocniku – czyli …. tak, tak, dobrze się domyślacie – zrobiła, w pełni władz umysłowych, z premedytacją i nie w afekcie siusiu do nocnika!! A nawet tak się jej spodobało, że 5 minut później zagrała na bis! YO!! Everybody clap your hands – Brawoooo Matylda! My już swoje brawo odbębniliśmy, Matylda była wniebowzięta, żeby się tylko nie okazało, że bez widowni i aplauzu nie będzie potrafiła zrobić siusiu do nocnika! :) Może to doprowadzić do zaburzeń natury …. no wiecie. Zakładamy jednak, że jest to zupełnie prawidłowy początek zupełnie prawidłowego procesu dochodzenia do odchodzenia od …. pieluchy. Ależ mi się tu piękny somnambulizm typograficzny objawił! :)

No dobrze, dość już tych słowotrysków, pomyślicie sobie, że ten ojciec to jakiś psychol, który robi sobie jaja zamiast zachować powagę, a przecież się przejmuję – tak więc proszę Was, przejmujmy się razem, to będziemy się przejmować krócej i lżej. Hough, do jutra, kiedy to niechybnie przekażemy kolejne dobre, a nawet jeszcze lepsze (nie ma to jak techniki auto-programingu na sukces) wieści!