Parasol ochronny nadal działa

I jak na razie ochrania Lenę skutecznie. Kolejny dzień bez infekcji/gorączki/złego samopoczucia i innych niesprzyjających okoliczności. Lena otulona w szal z dobrych fluidów odpiera dzielnie ataki złego otoczenia (właściwie to ataki z wewnątrz też, bo gorączka neuropeniczna wirusów i infekcji z zewnątrz nie potrzebuje). Tak trzymać (kciuki oczywiście również też).

Dzięki wczorajszym zabiegom synchro-dynamicznym, udało nam się zasymilować dzisiejszy poranny atak przestawionego czasu i dziewczyny obudziły się o godzinach w miarę cywilizowanych. Niestety, wczorajsza próba wczucia się w fabułę dwóch równolegle oglądanych horrorów spowodowała niepowetowane straty w zasobach snu do wykorzystania ale cóż, głupota ludzka nie zna granic i się za nią płaci – rano stan lekkiego warzywa był udziałem mamy i taty. Pomimo to, dzielnie stawiliśmy czoła przeciwnościom, w czym żywotnie pomagają nam książeczki z wyklejankami z serii „Zaczarowane stroje” (wiecie, Księżniczki, Baletnice, Lalki, etc, wszystko ociekające różem, notabene, takie albumiki kreują niezły obraz świata – te różowe dziewczynko-podobne stwory, non-stop się tylko przebierają na przyjęcie, bawią na przyjęciach, idą na shopping aby kupić super ciuch na przyjęcie, stroją się przed wyjściem na spacer do parku, stroją się przed wyjściem do koleżanki, etc = kompletna katastrofa – inwazja pink konsumpcjonizmu na całego). Na szczęście Lenie przypadł też do gustu Bugs Bunny”, to klasyka światowego kina – może on nauczy jej jakichś zdrowych obywatelskich postaw:)

Pomimo coraz mniejszych dawek sterydu festiwal gastro-monstrualny trwa w najlepsze – Lena zjada standardowo jajo na śniadanie, średnio 2 obiady dorosłego człowieka, w międzyczasie podjadając jajo na twardo, ciasto, deserek, deserek, jajo, płatki kukurydziane, groszek konserwowy z majonezem, itd. Jej wypowiadane przeciągłym, proszącym jękiem (któremu towarzyszy równie serce wyrywające proszące spojrzenie) „Jajo!” nie znosi sprzeciwu. Kolejnej miski zupy, dokładki drugiego dania, też nie potrafimy odmówić. Mamy tylko nadzieję, że dzisiaj, dzięki temu, że strzeliła kilka kupek w ciągu dnia, oszczędzony nam będzie nocny program pt. „Wielka, Ogromna Kupa Atakuje”.

Przed snem Lenka dostała nowego jeża na głowie. Chemia zbiera żniwo, włoski zaczynają jej coraz intensywniej wyłazić, stwierdziliśmy zatem, że zanim zacznie wyglądać jak nierówno oskubana kura wyrównamy jej fryzurę. Wygląda prześlicznie z tą swoją idealnie ukształtowaną główką. Śliczny, okrągło-pućkowy słodziak.

A jutro, szpital. Bardzo ciekawi jesteśmy jakie będzie miała wyniki (w naiwności swojej liczymy, że jej się granulocyty odbiją i przeżyjemy miły surprise), ciekawe czy na tyle dobre żeby wziąć kolejną porcję leczenia. Oby tak, bo opóźnienia w terapii nam niepotrzebne. Z drugiej strony, jednak może warto podbudować formę, bo już wkrótce czeka nas endoxan i cytozary, które koszą niemiłosiernie. W związku z tym, nasza nieustająca prośba o kciuki, dobre fluidy, moc energii i energię mocy dla Leny pozostaje nieustająca. Keep ścisking!