Przejdź do głównej zawartości

Zmęczenie

Obraz
Autor:
Jesteśmy zmęczeni...

Wszyscy... I bardzo...

Dziś nawet Lena lekko pękła. Zrobiła kilka afer o nic, popłakała się, powiedziała, że mnie nie lubi...

Czuję, że ma dosyć, zresztą jak my wszyscy.

Powoli stajemy się rekordzistami oddziału jeżeli chodzi o długość pobytu, oczywiście nie licząc tych naprawdę poważnie chorych :/.

Podejrzewamy, że nasz Pan Doktor wolałby skończyć Cytosary i dopiero założyć Broviac'a.

Sama już nie wiem co to oznacza, boję się, że przekiblujemy tu naszą "przerwę regeneracyjną"...

Wkurza mnie jak nie wiem manewrowanie po tym naszym ciasnym pokoiku z dzieckiem uwiązanym do pompy, męczy wymyślanie Lence coraz to nowych zabaw, do których obie nie mamy serca, gnuśnienie w tym szpitalnym zaduchu :(

Generalnie słaby dzień mam :(

Ale dzisiejsze wyniki są dobre - wg Pana Doktora.

Jutro powtórka, obserwujemy tendencję...

Amen, idę spać.


PS. Jeszcze kilka fotek

Nasz pokój - nasze łóżeczko po lewej od okna pod ścianą

Dzisiejsze zajęcia plastyczne z Panią Kredką - jedna z nielicznych rozrywek dla maluchów

Komentarze

  1. MarWia15 czerwca 2009 22:25

    Ania, musicie być naprawdę UMORDOWANI. niezależnie od tego czy jesteście rekordzistami i czy to poważne czy nie, tkwicie w bardzo złych warunkach, zwodzeni z tygodnia na tydzień browiakiem. My wprawdzie nie doświadczamy tych wszystkich niewygód i zawodów, ale bardzo bardzo współprzeżywamy z Wami wszystkie wzloty i upadki. I tak jak Wy bardzo chcemy, żebyście wyszli, wtedy, gdy będzie to bezpieczne dla Leny. Jak najszybciej się da. Wielkie całusy dla wszystkich was - DZIELNI LUDZIE.

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy15 czerwca 2009 22:28

    kochani! to sie niebawem skonczy! i tak jestescie wszyscy wspaniali, megadzielni, energetyczni i podziwiani przez nas wszystkich!!!!
    Lenka pieknie wraca do zdrowia i jest baaaardzo dzielna, madra mala dziewczynka. Dzisiaj gorszy dzien, jutro bedzie lepszy:))))snijcie dobre sny...paulina&co
    ps.a moze mozna tam przyjsc na oddzial poczytac dzieciom bajki? kto sie zajmuje organizacja takich "atrakcji"?

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy15 czerwca 2009 22:45

    Grunt to myśleć pozytywnie.Codziennie śledzę tego bloga i dzięki wam odnajduje sens życia.Macie wielkie serca i jesteście bardzo dzielni a zwłaszcza mała Lenka.
    Pozdrawim cieplutko
    Trzymam mocno kciuki!
    Patrycja

    OdpowiedzUsuń
  4. Ania15 czerwca 2009 22:46

    Paulina, można :)
    Dzieci zresztą bardzo to lubią.
    Najlepiej przez Fundację Spełnionych Marzeń
    http://www.spelnionemarzenia.waw.pl/
    Fajnie by było :)
    Dzięki za propozycję

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy15 czerwca 2009 23:01

    Mam na imie Linda. Pisze w imieniu Fundacji Duval. Prosze sie do mnie odezwac na email fundacja@duval.waw.pl
    Chetnie pomoge Wam i innym Dzieciom z oddzialu. Zorganizujemy atrakcje, pomoc, teatrzyk, co tylko bedzie trzeba i mozna w tych warunkach zrobic. Mamy fundusze i moce przerobowe. Prosze o kontakt i pozdrawiam serdecznie, linda.

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy15 czerwca 2009 23:09

    każdy ma czasem gorszy dzień, może ktoś by Cię zmienił przy Małej? może jakaś ciocia? babcia? chwila oddechu poza szpitalem czyni cuda, nawet jak trwa dwie godzinki. ładna pogoda się robi (przynajmniej u nas), może porozmawiaj z lekarzem o jakimś którtkim spacerze wokół szpitala?
    Lenka ma pewnie humory od sterydów, trzeba zacisnąć zęby. nasz Miś robił awantury na caaaały szpital, a potem wszystko samo wróciło do normy.
    dasz radę, wszyscy dacie radę,
    trzymamy kciuki
    Mama Misia
    p.s. powiem Ci, że nawet w najlepszych warunkach można niemal oszaleć. my byliśmy w nowym szpitalu przy gdańskiej AM, a i tak nam odbijało;)

    OdpowiedzUsuń
  7. playwithfashion15 czerwca 2009 23:22

    Aniu w Tobie jest MEGA siła! Nie mówiąc już o Lenie! Trzymaj się! Jutro będzie LEPIEJ!!!
    ewa

    OdpowiedzUsuń
  8. Tomulka16 czerwca 2009 07:09

    Daliście radę, wytrzymacie jeszcze chwilkę. Nieustająco trzymam kciuki i myślę pozytywnie.

    OdpowiedzUsuń
  9. madzia16 czerwca 2009 07:12

    Aniu wielkie uściski mocy, tym razem głównie wymierzone w Ciebie. Jesteś Wielka i Andy też i obie Babcie są Wielkie I sama Lenka. Robicie wszystko na 100% mocy. Bohaterowie mają prawo by zmęczeni. Ale i tak podniosą się z tego szybciej i wyżej niż większość z nas. Tak będzie!
    P.S. Gdybyśmy mogli jakkolwiek pomóc, daj tylko sygnał.

    OdpowiedzUsuń
  10. Anonimowy16 czerwca 2009 08:39

    śledzę Waszego bloga codziennie choć nie znamy się, ale kibicujemy wam całą rodziną i jesteśmy pełni podziwu dla waszej siły i pozytywnych emocji. Wiadomo że taka sytuacja powoduje potworne umęczenie i dlatego tak niesamowite jest to że do tej pory na waszym blogu aż wiało od dobrej energii. Napewno za pare dni wyjdziecie , przecież niemożliwe jest to żeby cała waszą przerwe trzymali was tam bo dla Lenki w jej procesie leczenia ważny jest też odpozynek od szpitala i zapomnienie o chorobie. Jak nie wyjdziecie na 3 tygodnie to napewno przynajmniej na dwa!!! Musi tak być. Wysyłamy wam MOC i dalej trzymamy kciuki za pozytywne rozwiązania.
    Paula z rodziną

    OdpowiedzUsuń
  11. Ania16 czerwca 2009 14:20

    Pani Lindo, odpisze później na podany adres, bardzo dziękuję za chęc pomocy.
    Mamo Misia, dziękuję za wsparcie. Dziś już mi lepiej :). Ja na szczęście nie siedzę w szpitalu non stop - zmieniamy się z babciami i mężem. Męczy mnie jedynie ciągłe wyrywanie się od jednego dziecka do drugiego, niedospanie, nerwy...
    No, ale, jak już pisałam, nie ma to jak nowy dzień :). Da się przeżyć :)
    Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie
    Ania

    OdpowiedzUsuń
  12. Piotr S.16 czerwca 2009 16:21

    Cześć Ania i Andy, jestem pod wrażeniem Waszego zaangażowania, niezwykłej cierpliwości, pozytywnych myśli i energii, którą emanujecie na codzień i zarażacie nią innych - Lenka ma szczęście, że ma takich rodziców ...

    OdpowiedzUsuń
  13. Anonimowy16 czerwca 2009 21:49

    Kochani, jesteśmy cały czas myślami i serduszkami z Wami. Codziennie śledzimy co u Was słychać i podziwiamy Was ogromnie! Jesteście niesamowitym wzorem dla nas Wszystkich. Moc buziaków, uścisków, uśmiechów i wszystkiego co naaaj!!! Gdyby ciotka tylko mogła podejść i swoim "niezwyciężonym eyelinerem" pomalować te śliczne małe buźki w kotki, pieski, serduszka ...strrrrasznie bym chciała!!!
    Jestem pewna, że już niebawem to zrobię!!! Tymczasem jeszcze raz buziaków sto!!
    Iwona z Majką i Leonem.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Znak życia :)

Autor:
Ponieważ od czasu do czasu pojawiają się komentarze wyrażające zaniepokojenie naszym milczeniem postanowiłam wprowadzić mały update ;). Tak, żyjemy i mamy się dobrze, a w szczególności - Lenka ma się dobrze, a nawet świetnie. Nie choruje właściwie w ogóle (tfu, tfu ;)), kolejne kontrole nie wykazują żadnych nieprawidłowości, super się rozwija i fizycznie i intelektualnie. Uwielbia narty (właśnie dziś startuje w lidze zakopiańskiej, więc kciukasy poprosimy), gimnastykę artystyczną (ach te szpagaty na ścianie!) i pływanie. Za dwa i pół miesiąca skończy 10 lat i od jakiegoś czasu wgłębia się w historię swojego bloga, więc trochę muszę już myśleć o tym, że to nie NASZ (rodziców) blog, ale głównie Lenki ;). Namawiam ją by sama zaczęła pisać, ale chyba nie wie jak zacząć ;). Może ten dzień kiedyś nadejdzie i usłyszycie jej wersję - o dziwo sporo pamięta... Tymczasem przyjmijcie nasze najlepsze życzenia na Nowy Rok 2015! Zdrowia, zdrowia i jeszcze więcej zdrowia :) I trochę fotek z o...
18 komentarzy
Czytaj więcej

Wstęp

Autor:
Lenka zachorowała na początku 2009, zaraz po swoich 4. urodzinach. Od kwietnia rozpoczęliśmy walkę o jej życie. Po dwóch latach i 4 miesiącach od diagnozy Lenka zakończyła leczenie farmakologiczne i po kolejnych pięciu latach została uznana za zdrową. W sumie walka z chorobą zajęła nam 7 lat, 3 miesiące i 22 dni.  Lenka teraz jest zdrową, już dorosłą dziewczyną, a my chcielibyśmy, by ten blog pomagał innym walczącym z tym paskudztwem. Bądźcie dobrej myśli!
Czytaj więcej

Nasze życie stanęło na głowie

Autor:
W tę straszną sobotę - 4.04.2009. Lenka, nasza dopiero co, czterolatka, gorączkowała i uskarżała się na ból "pupki". O ile gorączka wydawała się do opanowania lekami, o tyle ból się nasilał. Rozhasana i nadenergetyczna zazwyczaj Lenka cały dzień leżała, nie chciała siadać, ani nie dawała się obejrzeć. Wzywamy lekarza. Po wstępnym badaniu, p. doktor widząc stan Lenki kieruje nas do chirurga na ostry dyżur. Na Litewskiej nieziemski tłum, jedziemy na Kopernika. Lenka siedzi w foteliku samochodowym bokiem z wyrazem bólu na twarzy. Nasze dzielne dziecko, które rzadko płacze... niepokojące... Ale nie dla lekarzy na Izbie Przyjęć. Chirurg nic nie stwierdza w odbycie, pediatra uważa, że nie ma wskazań do przyjęcia a oddział. Gorączka "zarządzalna", chirurg nie mam zastrzeżeń, mocz czysty. Wspominamy coś o morfologii. Nie mogą zrobić na Izbie, musi być dziecko na oddziale - błędne koło. Ok, poradzimy sobie sami z morfologią. Wszystkie placówki prywatne już nieczynne, możemy ...
17 komentarzy
Czytaj więcej